Nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne zaliczane do inwestycji mogą być - na podstawie art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości - wyceniane:
1) według zasad, stosowanych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. według cen nabycia lub kosztów wytworzenia, lub wartości przeszacowanej (po aktualizacji wyceny środków trwałych), pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości, lub
2) według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej.
Uwaga: Decyzję w sprawie wyboru metody wyceny inwestycji w nieruchomości i prawa podejmuje kierownik jednostki i zapisuje w polityce rachunkowości.
Jeżeli jednostka wycenia nieruchomości zaliczane do inwestycji według zasad stosowanych dla środków trwałych, to jest zobowiązana, nie rzadziej niż na dzień bilansowy, wycenić te nieruchomości według cen nabycia pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości (por. art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości). Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych nieruchomości inwestycyjnych dokonuje się według zasad określonych w art. 32 ust. 1 ustawy o rachunkowości, czyli drogą systematycznego, planowego rozłożenia wartości początkowej nieruchomości na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu nieruchomości do używania, a jej zakończenie - nie później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych z wartością początkową nieruchomości lub przeznaczenia ich do likwidacji, czy sprzedaży. Odpisy amortyzacyjne nieruchomości zaliczonych do inwestycji kwalifikuje się do pozostałych kosztów operacyjnych.
W sytuacji gdy jednostka dokonuje ulepszenia nieruchomości inwestycyjnych wycenianych według zasad określonych dla środków trwałych, nakłady poniesione na ulepszenie ujmuje na zwiększenie wartości początkowej tych nieruchomości (por. art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Oznacza to, że nakłady te będą ujmowane w kosztach stopniowo, poprzez odpisy amortyzacyjne.
Nieruchomości inwestycyjne należy poddawać okresowym weryfikacjom. Jeżeli w wyniku takiej weryfikacji jednostka stwierdzi, że nieruchomości inwestycyjne utraciły swoją wartość, to powinna, nie później niż na dzień bilansowy, dokonać odpisu aktualizującego. Trwała utrata wartości zachodzi wtedy, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo, że kontrolowany przez jednostkę składnik aktywów nie przyniesie w przyszłości w znaczącej części lub w całości przewidywanych korzyści ekonomicznych. W przypadku nieruchomości zaliczonych do inwestycji trwała utrata wartości może zajść np. na skutek nieznalezienia najemców tych nieruchomości. W sytuacji gdy przyczyna dokonania odpisu aktualizującego ustanie, należy - nie później niż na kolejny dzień bilansowy - odpowiednio zmniejszyć ten odpis lub dokonać jego całkowitego odwrócenia.
Natomiast stosowanie wartości rynkowej do wyceny nieruchomości zaliczonych do inwestycji wymaga aktualizacji wyceny co najmniej na każdy dzień bilansowy. Jednostka może we własnym zakresie ustalić wartość rynkową (godziwą) nieruchomości. Podstawą jej ustalenia mogą być aktualne obowiązujące na aktywnym rynku ceny rynkowe podobnych nieruchomości o podobnej lokalizacji, stanie technicznym, służące podobnym celom. Jednostka powinna starannie określić wszystkie różnice pomiędzy swoją nieruchomością a porównywanymi, biorąc pod uwagę, że nie istnieją dwa identyczne budynki, a jeżeli tak, to mogą być one posadowione w różnych rejonach i tym samym, mogą mieć różną wartość zależną od położenia. Dlatego też najbardziej wiarygodna jest wycena dokonana przez rzeczoznawcę, choć ustawa o rachunkowości takiego obowiązku nie nakłada.
