Art. 18. 1. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.
2. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.
3. O okolicznościach, o których mowa w ust. 1 i 2, orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
4. Od orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczonemu przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w terminie i na zasadach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
5. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika w terminie i na zasadach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
6. Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie wniesiono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego.
7. Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.
8. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio do osoby, która ma ustalone prawo do emerytury lub renty inwalidzkiej na podstawie ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin lub ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.
Świadczenie rehabilitacyjne jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego, przysługującym osobom objętym ubezpieczeniem chorobowym (obowiązkowo lub na zasadzie dobrowolności), których niezdolność do pracy z powodu choroby przedłuża się ponad okres pobierania z tego tytułu zasiłku chorobowego. Przypomnijmy, że okres zasiłkowy trwa nie dłużej niż:
- 182 dni, w przypadku "zwykłej" choroby,
- 270 dni, gdy niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą lub przypada w okresie ciąży,
- 91 dni za okres niezdolności do pracy przypadającej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego (przy czym maksymalnie do wyczerpania 182- lub 270-dniowego okresu zasiłkowego).
Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje, gdy stan zdrowia ubezpieczonego wskazuje, że po wyczerpaniu okresu zasiłkowego jest nadal niezdolny do pracy z powodu choroby, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie tej zdolności.
| Ważne: Podstawą do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego jest wykorzystanie okresu zasiłkowego oraz pozytywne rokowania dotyczące stanu zdrowia.
|
Świadczenie rehabilitacyjne jest więc świadczeniem podobnym w rodzaju do zasiłku chorobowego. Z tym że opinii dotyczącej możliwości odzyskania zdolności do pracy nie wydaje lekarz leczący, ale lekarz orzecznik oddziału ZUS właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego. Od orzeczenia lekarza orzecznika ubezpieczonemu przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS w terminie i na zasadach przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Również w tym terminie Prezes ZUS może zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia wydanego przez lekarza orzecznika.
W przypadku wniesienia przez ubezpieczonego sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS (lub zgłoszenia przez Prezesa ZUS zarzutu wadliwości orzeczenia), o stanie zdrowia orzeka komisja lekarska ZUS.
Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu, lub co do którego nie wniesiono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stanowi podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego. Świadczenie może być przyznane, gdy liczba dni brakujących do zakończenia pełnego okresu zasiłkowego jest niewielka. W przeciwnym wypadku, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS kwalifikujące do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego, podlega weryfikacji (pismo ZUS z 7 lutego 2001 r., znak: SKn-6004-1/1/00).
Świadczenie rehabilitacyjne pozwala uprawnionemu kontynuować leczenie lub rehabilitację po wyczerpaniu okresu płatności zasiłku chorobowego, zapewniając mu jednocześnie zabezpieczenie finansowe do dnia zakończenia leczenia, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy (tj. 360 dni).
Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiednio do emerytury lub renty inwalidzkiej dla tzw. służb mundurowych), zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.
Ponadto świadczenie nie przysługuje w przypadkach, o których mowa w art. 15 i 17 ustawy zasiłkowej, tj. jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została w wyniku umyślnego przestępstwa lub wykroczenia popełnionego przez ubezpieczonego oraz jeżeli w okresie świadczenia rehabilitacyjnego uprawniony wykonuje pracę zarobkową lub wykorzystuje okres, na który zostało przyznane świadczenie, w sposób niezgodny z jego celem.
