| Paliwo do samochodów, przy pomocy których podatnik świadczy usługi transportowe, nie jest materiałem podstawowym ani pomocniczym. Wydatki na jego nabycie należy ująć w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w kolumnie 13 "pozostałe wydatki". |
Z uzasadnienia
"Wskazać należy, że organy podatkowe nie odmówiły podatniczce prawa do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu dla rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za rok objęty zaskarżoną decyzją prawidłowo udokumentowanych nabyć paliwa i części zamiennych. Organy podatkowe przyjęły natomiast w odniesieniu do części wydatków, że powinny być one ujmowane jako koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia. Słusznie organy podatkowe uznały, że sporne wydatki nie mogły być ujmowane w spisie z natury na początek i koniec roku podatkowego, w poczet materiałów pomocniczych. Odpowiada to definicji materiałów pomocniczych z § 3 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 728 ze zm.) (obecnie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów - Dz. U. poz. 2544 - przyp. red). Zgodnie z powołanym przepisem, materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości. W myśl § 3 pkt 1 lit. b) materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi. Aktualność zachowuje pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny Oddział Zamiejscowy w Łodzi w wyroku z 8 grudnia 2020 r. sygn. akt I SA/Łd 2172/98, który wskazał, że określone przedmioty (materiały, surowce, części zamienne) mogą służyć wykonaniu usługi, mogą być zużywane w trakcie świadczenia usługi, mogą wchodzić w skład przedmiotów stanowiących efekt wykonania usługi (np. w zakresie budownictwa, czy usługach polegających na wykonaniu wyrobu na indywidualne zamówienie), ale w żadnym razie nie mogą stać się częścią usługi. Usługa jest czynnością (zespołem czynności), a nie przedmiotem materialnym, a więc żadne przedmioty nie mogą stać się częścią usługi. W rezultacie paliwo do samochodów, przy których pomocy podatnik świadczy usługi transportowe, nie może być uznane za materiał podstawowy, czy też materiał pomocniczy.
Podejście takie koresponduje stanowiącymi integralną część powołanego aktu prawnego objaśnieniami, co do tego że wydatki na paliwo powinny być traktowane jako koszty pozostałe (podobnie jak wydatki na inne nośniki energii). Odpowiada również stosowanej przez skarżącą praktyce księgowania wspomnianych wydatków polegającej na wpisywaniu zakupu części samochodowych i paliwa w kolumnie 13 księgi przychodów i rozchodów przewidzianej na koszty pozostałe. Zabieg polegający na księgowaniu wydatków na paliwo i części zamienne jako wydatków pozostałych, a następnie ujmowanie ich jako materiały pomocnicze w remanencie końcowym, mógłby prowadzić do »podwójnego« ewidencjonowania tych samych wydatków w kosztach uzyskania przychodu".
(wyrok WSA w Gliwicach z 9 lipca 2024 r., sygn. akt I SA/Gl 70/24 - orzeczenie nieprawomocne)
