Jedną z nadrzędnych zasad rachunkowości jest zasada ciągłości, zwana również zasadą porównywalności, która określona została w art. 5 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Z przepisu tego wynika, że przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów należy ująć w tej samej wysokości, w otwartych na następny rok obrotowy księgach rachunkowych.
Takie niezmienne z okresu sprawozdawczego na kolejny okres sprawozdawczy stosowanie przyjętych zasad rachunkowości zapewnia porównywalność danych, co skutkuje możliwością przeprowadzenia ich wiarygodnej analizy. Daną pozycję ze sprawozdania finansowego można bowiem porównać do analogicznej pozycji sprawozdania z poprzednich okresów sprawozdawczych.
Każda jednostka powinna posiadać dokumentację opisującą w języku polskim przyjęte przez nią zasady (politykę) rachunkowości. Taki obowiązek wynika z treści art. 10 ust. 1 ustawy o rachunkowości. Przy czym - według art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy o rachunkowości - przez przyjęte zasady (politykę) rachunkowości rozumie się, iż wybrane i stosowane przez jednostkę rozwiązania dopuszczone ustawą, w tym także określone w MSR, zapewniają wymaganą jakość sprawozdań finansowych. Szczegółowe wskazówki w kwestii ustalania zasad (polityki) rachunkowości i ich zmiany zawiera KSR nr 7. Ważne jest to, że w polityce rachunkowości powinny zostać ujęte jedynie informacje w zakresie, w jakim ustawa o rachunkowości daje jednostkom prawo wyboru lub w jakim dopuszcza uproszczenia. Nie opisuje się w niej zasad, które są jedynymi możliwymi do zastosowania.
